ты, вечна юная! Аб, няма!
Ты не шкадуеш пра страту…
Калі б ты ведаць магла: паэт
зноў, як даўней, у гэтых дзвярэй…
Калі б ты ведала, колькі мар
Мне ўваскрэсілі тыя прыступкі,
Дзе пасля мілых, гарачых навальніц
Перад табой схіляў калені…
Аб, я зноў у тых дзвярэй!
Я чакаю… адно дакрананне
Да тваёй руцэ, да грудзей тваёй, –
вернецца шчасце, натхненне!
Але цемра вакол. марная кліч…
памру, схіліўшыся на прыступкі,
Дзе так даўно, галасіць гатовы,
Перад табой схіляў калені!..
24 Кастрычніка 1899
