Яе скрутак цела
Склалі ў маладым лесе.
Яно ад пакут памаладзела,
Вярнуў Колішні прыгажосць.
Ўжо не шумны і ня заўзяты,
З хваляваннем, ў сціснутыя пальцы
У апошні раз Архангел стары
Ўкладвае белыя кветкі.
Злата далёкія вяршыні
Развітальным водбліскам зара,
І над туманамі даліны
Ўстаюць памерлых тры цары.
іх прывяла, як у дні былыя,
іншая, позняя зорка.
I жарабцоў, ўжо сівыя,
як даўней, зганяюць з гор статка.
І вартай вечнага спакою
Даліны заступіла імгла.
Толькі між зоркаю і зарою
Злата німбы без ліку.
А вышэй, па крутых ярах
спявае ручай, цвіце міндаль,
І над адкрытым саркафагам
Магільны Анёл глядзіць удалячынь.
4 чэрвень 1909
Сполето
