У пасланні да зямных уладцаў
Я казаў пра Вечнай Надзеі.
Яны не паверылі крыкам,
І я не такі, як раней.
Нікому не адкрыю цяпер
таго, што нараджаецца ў думкі.
Хай думаюць - я ў пустыні
блукаю, ўбольваюся і ліках.
але, Божа! якія пасланне
З гэтага часу шлю я Прачыстай!
Маё фатальнае Познані
Паглыбілася ў змрок прамяністы…
І толькі адна з свету
Адлюстроўваецца ў кожным складзе…
Але яна - удзельніца балю
Ў тваім, аб, Божа! - Пасадка.
27 студзень 1903
