Я надзеў рознакаляровыя пёры,
Загартаваў мае крылы - і чакаю.
нада мной, пада мной - недавер,
Расплываецца змрок - я чакаю.
вось сядзяць, апускаючыся ў дрымоту,
птушкі, спадарожнікі ранейшых гадоў.
усе забыліся, не вераць палёту
І яны бачаць, на што я гатовы.
гэтыя бедныя, сонныя птушкі -
Ня ўзляцяць яны зграяй з раніцы,
Не заўважаць мігацення дзяньніц,
Не зразумеюць ўсклік: пара!
Але сверкнут мае белыя крылы,
І стуляцца, сожмутся яны,
Прыгнечаныя снамі бяссілля,
Засынаючы на доўгія дні.
21 лістапада 1902
