Я ў чатырох сценах - забіты
Зямной клопатам і патрэбай.
А ў небе - золатам вышываны
Нарад бляднее блакітны.
як салодка, і яркі, і балюча,
мой блакітны, далёкі брат!
Душа ў слязах, - яна задаволеная
І ўдзячная за нарад.
Яна - такі ж вясною
Магла б стаць, як у небе - ты,
Ня прыгнечаны цяготаю
Дух глыбіні і вышыні.
Але і ў сценах - мая отрада
Блакіт тваёй гарэць,
І думаць, што блізкая ўзнагарода,
Што наканавана мне памерці…
І ў бледным небе - ціхім дымам
Блакітнаваты дух спевака
Змяшаецца з табой, родных,
На ўлонні Строгага Айца.
Кастрычніка 1906
