яна, як раней, захацела
Удыхнуць дух свой
У мой змучанае цела,
У мой халоднае жытло.
як неба, ўстала над мною,
А я не мог насустрач ёй
Паварушыць хворы рукою,
сказаць, што сумаваў па ёй…
Глядзеў я цьмянымі вачыма,
Як трэба мной яна сумуе,
І больш не было паміж намі
ні слоў, ні шчасця, ні крыўд…
Зямное сэрца стамляцца
Так шмат гадоў, так шмат дзён…
Зямное шчасце запознена
На тройцы шалёнай сваёй!
Я, нарэшце, смяротна хворы,
дыхаю іншым, іншым ўбольваюся,
Заходам сонечным задаволены
І вечнай ночы не баюся…
Мне вечнасць зазірнула ў вочы,
Супакой на сэрцы зьвёў,
Прахалоднай вільгаццю сіняй ночы
Вогнішча хвалявання заліла…
30 ліпеня 1908
