1
Ізноў у гэтых дзвярэй
левая конь
І пухам светлых перий
абвеяла мяне,
І профіль ранейшай Мэры
Гарыць на схіле дня.
Зноў зацеплілася свечкі,
Упрыгож маё жытло,
Хай будуць тыя ж прамовы
Аб вольнае жыццё,
Твае высокія плечы,
вар'яцтва маё!
Апошняй страсці лютасьць,
У табе веліч ёсць:
Стукаць старасць
І блізкай смерці вестку…
Аб, спелай страсці лютасьць,
Цябе не перанесці!
2
Жаніха да апошніх дзвярэй
праводзіў,
Аб негаданно страты
Pogrustiv,
Ўстала Мэры каля парога,
Сумна глядзіць на дарогу,
Зоркі раннія запаліліся,
Мэры глядзіць ўвысь.
Вунь пра тую зорцы далёкай,
Мэры, спой.
Праспявай пра жыццё самотна
пражытага…
Праспявай пра тое, што ня ўчыніў ён,
Для чаго ад нас спяшаўся ён
У незнаёмы, ціхі край,
У песнях, Мэры, ўспамінай…
Ціха спявай у старых дзвярэй,
Пяшчотнай песні мы паверым,
Pogrustim з Тобо, Мэры.
3
Косы Мэры распушчаны,
рукі апушчаныя,
слёзы выпусціце,
мары пахаваныя.
І рассыпалася сум
жэмчугамі…
Мы пра Мэры паўтараем на памяць
залатымі вершамі…
Мы пра Мэры сумуем і спяваем, –
А уверсе, ў вадаёме Тваім,
ціхі Госпадзе,
І не злічыць светлых рос,
Ня заплесці жоўтых кос
хмаркі ранішняй.
17 ліпеня 1908
