як дзень, яркі, але незразумелая,
Уся - ява, але - як абрывак сну,
Яна прыходзіць з прамовай выразнай,
І ўслед за ёй - заўсёды вясна.
Вось тут садзіцца і балбоча.
Ёй падабаецца дражніць мяне
І намякаць, што кожны ведае
Пра таемны віхор яе агню.
Але я, ня слухаючы строга
У яе парывістую гаворка,
сачу, пакуль шырыцца трывога
У ззянні вачэй і ў дрыжыках плячэй.
Калі ж дойдуць да сэрца прамовы,
І ап'яніў яе духі,
І я закахаюся ў вочы і ў плечы,
Як у вясновы вецер, як у вершы, –
Блісне халоднае запясце,
І, гаворка перапыніўшы, яна сама
ужо паўтарае, што сіла страсці -
Нішто прад холадам розуму!..
20 лютага 1914
