Стомлены ад дзённых блуканняў
Пайду парой ад мітусні
Воспомнить язвы тых пакут,
Ўстрывожыць ранейшыя мары…
Калі б я мог дыхнуць ёй у душу
Вясновым шчасцем у зімовы дзень!
Аб, няма, навошта, навошта разбуру
Яе дзіцячую лянота?
Даволі мне несціся душою
Да яе нябесным вышынь,
Дзе шчасце загараецца нам парою,
Аднак, адрасаваны не нам.
30 Кастрычніка 1898
