Ты просіш адказу на страшны пытанне:
Ці жывуць у душы маёй прамовы,
Што жылі калісьці, - але вецер разнёс
Словы - да невядомай сустрэчы…
Аб, калі ты просіш, корóток адказ:
ты, мілая, усе ажывіла,
Пра што сумаваў безнадзейна паэт,
Чаму яго жыццё навучыла…
Я зноў сумую, шалею зноў,
І горка мне ранейшае гора…
А сэрца, у якiм ззяла каханне,
У халодны кінута мора…
Аб, калі ты просіш, корóток адказ:
Я ў жыцьці маім ня разбуру
Ілюзію мілых і лёгкіх перамог,
Упалых на гарачую душу…
Ты просіш адказу на страшны пытанне!
Я чакаю нязведанай сустрэчы
З далёкай і мілай - чые песні забраў
Паўночны вецер - далече!..
20 верасня 1899
