Петраградскае неба мутнела дажджом,
На вайну сыходзіў эшалон.
Без канца - ўзвод за узводам і штык за штыком
Напаўняў за вагонам вагон.
У гэтым цягніку тысячью жыццяў квітнелі
боль разлукі, трывогі любові,
сіла, юнацтва, надзея… У як сонца далі
Былі дымныя хмары ў крыві.
І, садясь, спявалі Varage ODNI,
А іншыя - не ў лад - Ермака,
І крычалі ўра, і жартавалі яны,
І паціху хрысцілася рука.
Раптам пад ветрам узляцеў ападае лісце,
Раскачнувшись, ліхтар замігцеў,
І пад чорнаю хмараю вясёлы гарніст
Зайграў да адпраўлення сігнал.
І вайсковай славы заплакаў ражок,
Напаўняючы трывогай сэрца.
Яшчэ грукат колаў і ахрыплы свісток
Заглушыла ўра без канца.
Ужо апошнія схаваліся ў імгле буфера,
І сышла цішыня да раніцы,
А з дажджлівых палёў усё неслася да нас ўра,
У грозным кліку гучала: пора!
няма, нам не было сумна, нам не было шкада,
Нягледзячы на дажджлівае далеч.
Гэта - ясная, цвёрдая, верная сталь,
І ці патрэбна ёй наша смутак?
Гэтая жаль - яе заглушае пажар,
Гром гармат і тупат коней.
Сум - яе засцілае атручаны пар
З галіцыйскі крывавых палёў…
1 верасня 1914
