Звонкім звон ударам
Абуджае зімовы паветра.
Мы працавалі не дарма,
Будзе светлы адпачынак.
Серабрыцца лёгкі іней
каля пад'езда.
Серабрыстыя на сіняй,
Яснай цьвердзі зоркі.
наколькі празрыстыя, беласнежны
Бляск узорных вокнаў!
Як пухнаты і мякка нежен
Залаты твой завітак!
Як тонкая ты ў чырвонай кажушку
З банцікам у касіца!
Засмяешся - здрыгануцца губкі,
задрыжаць вейкі.
Весяліліся ты ўсіх мінакоў -
Маладых і старых,
Брыдкіх і спатрэблюся,
Тоўстых і падсмажыць.
падзівіцца, улыбнутся,
Поплетутся Далі,
нібы зусім, як смяюцца
дзеці, не выдалі.
І пойдзеш ты далей з мамай
купляць цацкі
І разглядаць за рамай
Зоркі і хлапушкі…
Сёстры будуць лялькам рады,
Браты просяць гармат,
А табе зусім не трэба
ніякіх цацак.
Ты сама нарадаў ёлку
У зоркі залатыя
І прывяжаш да галінкі Калкоў
яблыкі вялікія,
Ты на елку бусы кінеш,
залатыя ніткі.
Галінкі дужыя раздвинешь,
крыкнеш: - Паглядзіце!
крыкнеш ты, падымеш галінку
тонкімі рукамі…
А ўжо там смяецца дзядка
З белымі вусамі!
7 лістапада 1906
Вельмі цікавы верш