Калі ты загнаны і забіты
людзьмі, клопатам, іль тугою;
Калі пад труннай дошкі
усе, што цябе падкупляла, спіць;
Калі па гарадской пустыні,
Які ў роспачы і хворы,
Ты вяртаешся дадому,
І цяжкая вейкі іней,
Тады - спыніся на імгненне
Паслухаць цішыню начную:
Постигнешь слыхам жыццё іншую,
Якою ўдзень ты не застаў;
Па-новаму окинешь поглядам
Даль снежных вуліц, дым вогнішча,
ноч, ціха які чакае раніцы
над белым, запушенным садам,
І неба - кнігу паміж кніг;
Знойдзеш у душы спустошанай
Зноў вобраз маці схілены,
І ў гэты непараўнальны імгненне -
Ўзоры на шкле ліхтарным,
мароз, пахаладзеў кроў,
Твая халодная каханне -
Усе ўспыхне ў сэрцы удзячным,
Ты ўсё дабраславіш тады,
зразумеўшы, што жыццё - бязмерна боле,
Што квантавы задавальняцца Брэнд любіць,
А свет - выдатны, як заўсёды.
вясна 1911
