Цябе ў краіны чужыя клікалі,
Ты збіралася ў далёкі шлях.
Мы безнадзейна праводзілі,
І шмат каму даводзілася уздыхнуць.
Зіма падкралася неўзаметку,
І з першым снегам з двара
Ты забрала ўвесь пал запаветны,
Якім жылі мы ўчора.
Бывай, мы глядзім на дарогу,
А завіруха замятае след.
Мы вернемся патроху
Да бязбожнай ляноты ранейшых гадоў,
І над містычнай загадкай
Ўжо не будзем чараваць,
І пазней уначы, устаўшы крадком,
Пры бледным месяцы марыць.
28 чэрвень 1901
