чую звон. У поле вясна.
Ты адкрыла вясёлыя вокны.
Дзень смяяўся і згасаў. Ты сачыла адна
Аблокаў ружаватых валакна.
Смех прайшоў па твары, але змоўк і знік…
Што ж міма прайшло і збянтэжыла?
Сыходжу ў зружавелага лес…
Ты забудзешся мяне, як прабачыла.
Красавік 1902
