Яго сустракалі паўсюль
На вуліцах у сонныя дні.
Ён ішоў і нёс свой цуд,
Спатыкаючыся ў марознай цені.
Уваходзіў у сваё ціхае келлю,
Запальваў апошні святло,
Ставіў лампаду весялосці
І пышны лілей букет.
Яму дзівавалі са смехам,
казалі, што ён дзівак.
Ён думаў пра кажушку з мехам
І зноў хаваўся ў змрок.
Аднойчы яго праводзілі,
Ён вясёлы і шчаслівы быў,
А раніцай у труну паклалі,
І святар ціха служыў.
Кастрычніка 1902
