Beyaz bir at biraz yorgun bacak yürür,
sonsuz şişme aşağı lain Nerede.
Ben şema kulaklı - hoş bir dinlenme,
gecede olsun, yeşil pus!
Thy kızıl bana bant şeritler,
At bacak bobini Beats,
dağ sakin bir şarkı sesi üzerine,
Hepsi yaklaşık, günbatımı Olarak harika.
Sunset Sen Nişanlınız öldün,
cellat ile yeryüzünü kavurucu.
Ama veda ışın beni işareti yeme yoluyla,
Sessizliğiniz uzakta SLUMBERS.
Seninleyim - sonsuza, asla ayrılmayacağım,
Ve sonbaharda verecek.
bu çökmeler sessiz uyuklama su içinde,
Kilitleme kapıları deli tuşları.
aman, gün Mistress! Thy kızıl kurdele
Sen soluk masmavi kasasında ile çevrilidir!
Biliyorum, Veda kız arkadaşımı okşa -
Antik bataklıklar yaktı.
3 Haziran 1905. Novoselki
Bu ayetin özgürce yorumlanmasına izin vereceğim,birçok blok uzmanının bana burada büyük olasılıkla o kötü şöhretli ebedi kadınlıktan bahsettiğimizi söylemesine rağmen. ancak,benim açımdan bu sonsuzlukla ilgili bir şiir,Şairin Tanrı'nın Dul Kadını olarak gördüğü kişi. Buradaki ölü damat Yüce Allah'ın kendisidir,fakat “yeşil pus”bu Sonsuzluğun ta kendisi. Sonsuzluk kavramı büyük ölçüde Uzay ve Zaman kavramını birleştirir. Ancak birisi bana bu şiirin tüm Yaratılış ya da Evren hakkında olduğunu söylerse,ayrıca Uzay ve Zaman hakkındaki bilgimizi kısmen özetliyor,o zaman o da kısmen haklı olacak. Söyleyen haklı olacak,bu şiirin Zaman hakkında olduğunu,Evren gibi Tanrı'nın Dul'u olarak kabul edilen.
bana öyle geldi daha doğrusu “beyaz at,yorgun ayaklarla basan” ve bu şiirde Zaman'ın kendisi var.