7
Ужо пацьмянела яснасць погляду,
І скрыпка пад смычок легла,
І злая воля дырыжора
Па арфам вецер пранесла…
Твой нарыс гарачы, нарыс дымны
Скрозь змрок ложы плыў да мяне.
І тэнар спяваў на сцэне гімны
Зь сябе вар'ята скрыпкі і вясне…
Калі раптам ўздых недальный,
даімчаўся, кроў пахаладзеў,
І хтосьці бедны і сумны
Мне да сэрца руку прыхінуў…
Калі ў варажба, ледзь бачную,
Ўстаў перада мной, як рэдкі дым,
той прывід, той непераможны…
І арфы праспявалі: Uletim.
марш 1910
8
усе, што памяць зберагчы мне стараецца,
Знікае ў вар'ятаў гадах,
Але падпаленым зігзагам узвяваецца
Гэтая аповесць ў начных нябёсах.
Жыццё даўно спаленая і расказана,
Толькі першая сніцца каханне,
Як бясцэнны куфэрак перавязана
Накрыж стужкаю пунсовай, як кроў.
І калі ў цішыні маёй святліцы
Пад лампадаю ўбольваюся ад крыўд,
Сіні прывід памерлай палюбоўніцы
Над кадзілам мараў прадзімае.
23 сакавік 1910
