Аднойчы ў кастрычніцкім тумане
Я цягнуўся, успамінаючы напеў.
(Аб, імгненне Не прадаецца цалаваньнем!
Аб, ласкі некупленных паннаў!)
І вось, у абсалютнай тумане
Паўстаў забыты напеў.
І стала мне маладосць сніцца,
І ты, як жывая, і ты…
І стаў я марай выносіцца
ад ветру, дажджу, цемры…
(Так ранняя маладосць сніцца,
А ты-то, ці вернешся ты?)
раптам бачу, - з ночы туманнай,
Хістаючыся падыходзіць да мяне
які старэе юнак (дзіўна,
Не сніўся мне ён у сне?)
Выходзіць з ночы туманнай
І прама падыходзіць да мяне.
І шэпча: «Стаміўся я хістацца,
Ёдкім туманам дыхаць,
У чужых люстэрках адлюстроўвацца
І жанчын чужых цалаваць…»
І стала мне дзіўным здавацца,
Што я яго сустрэчу зноў…
Раптам - ён усміхнуўся нахабна, –
І няма блізка ад мяне нікога…
Знакам гэты вобраз сумны,
І недзе я бачыў яго…
Быць можа сябе самога
Я сустрэў на роўнядзі люстраной?
Кастрычніка 1909
