Ізноў я еду чыстым полем,
Усё тая ж бледны месяц,
І сумна ўспомніць нехаця
Былыя шчасця часы.
Як быццам я закаханы і малады,
Як быццам шчасце зноў жыве, –
І летняй ночы вільготны холад
Маёй душы агонь дае.
Я еду. Зоркі глядзяць у вочы…
адна ўпала… абудзіў
Разнастайнасць неба ночы,
Загас сярэбраны выгін…
...............................
Ізноў я еду полем чыстым,
Усё тыя ж зоркі і месяц…
Душа поўная тугой прамяністай,
Былым агнём на імгненне поўная…
16 чэрвень 1899
