Калі я пайду на супакой ад часоў,
Пайду ад кляцьбы і хвалы,
Ты ўспомні тую пяшчота, той ласкавы сон,
Якім я цвіла і дыхаў.
Я ведаю, не ўспомніш Ты, светлая, зла,
Якое білася ўва мне,
Калі падыходзіла Ты, нахіліцца-Бэла,
як лебедзь, да маёй глыбіні.
Не я бунтаваў Тваю гордую лянота -
То чужая сіла яго.
Халодная хмара бянтэжыла мой дзень, –
Твой дзень быў больш светлым майго.
ты ўспомніш, калі я пайду на супакой,
Знікну за сіняй рысай, –
Адну толькі песню, што спяваў я з Табой,
Што Ты паўтарала за мной.
1 лістапада 1903
