Блакітам бледнай месяц плыў
выгнутым пальцам.
Ва ўсіх, да каго я прыходзіў,
Быў пунсовы рот крыжом.
Ашчэр зубоў уяўляў смутак,
І за вянком валасоў
Гайдалася мерна пакояў далеч,
Дзе панаваў хаос.
У жанчын позірк быў цьмяны і тупы,
І страшны быў іх позірк:
Я ведаў, што сутаргі вуснаў
Адкрылі іх ганьба.
Што пілі ноч і забыццё,
Але дзень іх абпаліў…
Як страшна мірнае жыллё
для тых, хто змяніў!
Ім цьмяна памяталіся крокі,
Падзенняў тайны страх,
І плылі чырвоныя кругі
У змучаных вачах.
мяне сціскаў, як змей, канапа,
Дапытлівы госць - я ведаў,
Што пакояў аксамітны туман
Мне душу атручваў.
але, душу далікатную губячы,
У сябе загнаў нож,
Я ў пакутах пазнаваў цябе,
бліскучая хлусня!
Аб, пах палымяны духаў!
Аб, шалёсткі імгненне!
Аб, прамовы чараўнікоў і вешчуноў!
Пергамент жоўтых кніг!
ты, безназоўная! вяшчун
невядомая дачка!
Ты нашаптала мне слова,
звіваюць ноч!
Студзень 1906
