Але няма каму зірнуць. унізе ідуць
Закаханыя адзін у аднаго: няма ім справы
да возера, якое унізе,
І да мяне, які наверсе.
Ім патрэбныя чалавечыя ўздыхі,
Мне патрэбныя ўздыхі соснаў і вады.
А возера - прыгажуні - ёй трэба,
каб я, нікім не бачны, заспяваў
Высокі гімн пра тое, як ясныя зоры,
Як стройныя хвоі, как вольна душа.
Прайшлі ўсе пары. змярканне сіняй,
беляў туман. І дзявочага сукенкі
Я бачу зморшчыны лёгкія унізе.
Задуменна прайшла яна дарожку
І самотна села на прыступкі
магілы, Не заўважыць мяне…
Я бачу лёгкі профіль. Хай не ведае,
Што ведаю я, пра што прыйшла марыць
самотная адзінокая дзяўчына… святлеюць
Усе вокны далёкіх дач: там - самавары,
І сіні дым цыгар, і плоскі смех…
Яна прыйшла без спадарожнікаў сюды…
Наверное, напэўна прагоніць
Зацягнутага ў кіцель афіцэра
З віхляўся задам і нагамі,
Загорнутымі ў трубачкі штаноў!
Яна глядзіць як быццам за туманы,
па возера, за хвоі, за пагоркі,
Куды-то так далёка, так далёка,
Куды і я не ў сілах зазірнуць…
Аб, пяшчотная! Аб, тонкая! - І хутка
Ёй у думках вышукваць імя:
будзь Адэліна! будзь Марыяй! цякло!
што, цякло!.. - І задуменна глядзіць
У палымяны туман… брат, як прагоніць!..
А афіцэр ужо блізка: белы кіцель,
Над ім вусы і гузік-нос,
І плоскі блін, пляскаты фуражкай…
ён падышоў… ён цісне ёй руку!.. глядзяць
Яго глядзелкі ў ясныя вочы!..
Я нават высунуўся з-за склепа…
І раптам… працяжна чмокает яе,
Дае ёй руку і вядзе на дачу!
