прыстань Бязгучна. зямля блізкая.
Зямлі не відаць. ноч глыбокая.
Стаю на шэрых мокрых дошках.
Бура рагоча ў сівых кучарах.
І чую, чую, быццам крычу:
Пастаўце ў моры на камені свечку!
Калі прыстане човен жонкі,
Мы будзем разам з ёй выратаваны!
І жудасны, і цяжка ў мокры пясок
б'юць хвалі, шлюць хвалі сівой намёк…
яна далёка. адказу няма.
Proklyatoe мора, дай мне адказ!
далёка, там камень! Там стаўце свечку!
І сам не ведаю, я Ці крычу.
ліпеня 1903. З. Шахматава
