Я ўстаў і тройчы падняў рукі.
Да мяне па паветры несліся
Відна ўрачыстыя гукі,
Чырванню апранаю высь.
Здавалася, жанчына ўставала,
малілася, адыходзячы ў храм,
І ружовай рукой кідала
Зерне паслухмяным галубоў.
Яны бялелі дзесьці вышэй,
лушчэнне, выцягнуліся ў нітку
І хутка пахмурныя даху
Крыламі стаў залатым.
Над пазалотай іх пазыковай,
Высока стоячы на акне,
Я раптам убачыў шар велізарны,
Які плыве ў чырвонай цішыні.
