Фёдару Смародскі
пяшчотны! У ласкавай рэчкі
Ты - блакітны пастушок.
Белыя блукаюць авечкі,
Крута захіляць адыходак.
Ласкавыя жоўтыя мялі,
Дзе голубеет вада.
Голасу ціхай жалейкі
Сумна пакорлівыя статка.
Сум неверагодных намёкаў
У абавязкам цурчанне хвалі.
Аб, беражы ля вытокаў
Гэтыя імгненныя сны.
Людзі прыйдуць і растрату
залатаруннага цішыня.
Цяжкія камяні Прыкаціўся,
Пяшчотны растопчат чарот.
Але высока - у смарагд
Воблака-авечкі брыдуць.
У ціхіх і цёмных запрудах
Іх адлюстравання плывуць.
Хай і над горадам ўстане
статак вячэрні. хай
Людзям паўстане ў тумане
залатаруннага сум.
18 Кастрычніка 1904
