Передвечернею парою
Схадзіў я на змярканні з гары,
І вось перада мной - за імглою -
Рысы сумныя сястры.
Яна ідзе нячутным крокам,
За ёю варушыцца імгла,
А ў даліне, па ярах
Ўздыхаюць грудзей без ліку.
«Сястра, адкуль у дождж і холад
Ідзеш з гэтай сумнай натоўпам,
Каго бічамі выгнаў голад
У магілы жыцця качавы?»
вось падышла, спынілася
І факел падняла ў імгле,
І ціхім святлом азарыўся
усе, што нябачна на зямлі.
І там, у канавах прыдарожных,
Я, скаланаючыся, разглядзеў
Рысы пакут немагчымых
І карчы аслабелых тэл.
І зноў апушчаны факел душны,
І, усміхаючыся мне, прайшла -
Такі ж дымнай і паветранай,
Як навакольнае імгла.
Але я запомніў гэтыя асобы
І цішыню пустых арбіт,
І асуджаных чарада
Перада мной заўсёды стаіць.
Верасень 1906
