Яна спявае ў печкавай трубе
Яе вясёлы голас тонкі.
Імгла спачыў на табе.
За дзвярыма плача тваё дзіця.
вясна! вясна! Як паветра пусты!
Як вечар надмерна бедны!
Вунь - худой вярбы голы куст -
Панылы прывід доўгіх Будзёны.
Вось вечар хутае акно
Суцэльнымі белымі ценямі.
Мой твар святло
Тваімі страшнымі вачыма.
Але не баюся глядзець ва ўпор,
У душы - бяздумнага і бестурботнасць!
Там - віхурай размеціў вогнішча,
Але іскры паляцелі ў вечнасць…
вочы гараць, як дзве свечкі.
Пра што яна сумуе звонка?
зразумеем. Не тое праніжуць дзіцяці
Вар'ятаў вачэй тваіх мячы.
9 красавік 1905
