У доўгай, нізкай хаце па сценах
Няўклюдныя лаўкі стаялі.
На адной - перад доўгім сталом -
Маўкліва сядзела за прадзівам,
Апусціўшы над працай прабор,
непрыгожая дзяўчына
З непрыкметным асобай.
Я не ведаю, ці была яна
Маладая іль старая,
І якога колеру валасы былі,
І якія рысы і вочы.
Ведаю толькі, што ціхую пражу прала,
І потым, адрываючыся ад пражы,
доўга, доўга сядзела, ня гледзячы,
Без клопатаў і без дум.
І яшчэ я, напэўна, ведаю,
Што калі-то ўжо бачыў яе,
І была яна, можа быць, больш прыгожым
І, мабыць, Стройныя і маладзейшыя,
І, быць можа, журыліся калісьці
Прыпадаючы да падножжа яе,
Каралі ва сівізна блакітных.
І ў мяне ў памяці,
Што ў хаце гэтай нізкай
Веяла салодкі дурман,
таму, што балотная дрымота
За плячыма маімі цякла,
таму, што працяты было паветра
Зацвітання Фіялкі Начны,
таму, што на свята вячэрні
Я не ў вясельных строях прыйшоў.
Быў я жабрак валацуга,
Наведвальнік начных рэстаранаў,
А ў хаце сабраліся каралі;
Але запомнілася ясна,
Што калісьці я быў у іх коле
І вуснамі датычылася іх чары
Дзесьці ў скалах, на фіёрд,
Дзе ўжо няма ні мораў, ні зямлі,
Толькі ў прыцемках снежных
Ледзь блішчаць залатыя вянкі
скандынаўскіх уладароў.
