Так сяджу я ў хаце.
Побач - гуртка піўная
І сумны ўладальнік яе.
Патроху твар яго никнет,
Хутка ціха закране каленяў,
Ды і рукі, не ў сілах сагнуцца,
Толькі ляпнуць косткамі,
Ўпадуць і Павіснуць.
Вось убогі, як я, - у даўніну
Был, як я, высакароднага роду,
стройным юнаком, адважным героем,
Спакусьнікаў паўночных паннаў
І спеваком скандынаўскіх паданняў.
Вось зрыўкі адзення яго:
Рознакаляровыя палосы тканін,
Шытых золатам чырвоным
І poblekshih.
Далей бачу жонку
На велізарных лавах:
Хто валодае ў забыцця
ручкай мяча;
Хто, да шчыта прыхінуўшыся,
Ўграз цыбаты шпору
пад лавай;
Хто свой шлем выпусціў, і шлем,
На спарахнелых падлозе,
Прабіваецца бледная траўка,
Асуджаная жыць без вясны
І дыхаць даўніной нежывой.
Далей - паважна, у бочкі піўной,
Засядаюць стары і старая,
І на іх дагарае вянкі,
Азораныя вузкай палоскай
аддаленай відна.
І струменяцца зялёныя кучары,
Апраўлены маршчын глыбіню,
І вочы пад навесам броваў
Агеньчыкамі балотнымі дрэмлюць.
