Было цяжка зноў прыступіць
Да выканання суровага доўгу,
Да глыбокай пашаны забытым Вянком,
Але яны чакалі,
І, сум, засмяялася душа
Запозненаму іх чаканні.
Абыходзіў я хату,
Рукі ціснуў я таварышам ранейшым,
Але яны не пазналі мяне.
нарэшце, за велізарнай бочкай
(Дакладна з півам), на вузкай лаве
Я заўважыў, што сядзяць
Старога і старую.
І вочы адрознівалі вянкі,
Пацьмянелыя ў паветры ржавым,
На зялёных і старажытных кучарах.
Тут сядзелі стагоддзямі яны,
Чакаючы звыклых паклонаў,
Ледзь ківаючы прышэльцам ў адказ.
Абышоўшы ўсіх тых, хто сядзеў на лавах,
Я наважыў паклон каралям;
І па старых глыбокім маршчынамі
Прабегла стомленая цень;
І звыкла урачыстым жэстам
Каралі мне загадалі застацца.
І тады, павярнуўшыся,
Я ўбачыў апошнюю лаву
У самым цёмным куце.
там, на лаўцы няроўнай і хісткай,
Нерухома сядзеў чалавек,
Абапёршыся на калені локцямі,
Падпіраючы рукамі твар.
было бачна, што ён, ня старэем,
не мянялася, і думаючы думу адну,
Прогрустил тут стагоддзя,
Так што члены здраўнелі,
І зараз, асуджаны, сядзіць
Па адной і той жа думай
І за тою ж кружкой піўной,
Што стаіць побач з ім на лаўцы.
І калі я да яго падышоў,
Ён не падняў асобы, не адказаў
як дар, і ня рушыў рукой.
Толькі зразумеў я, ціха прыгледзеўшыся
У глыбіню яго бляклых вачэй,
Што і мне, як яму, наканавана
Тут сядзець - у недапітага гурткі,
У самым цёмным куце.
Суждена мне такая ж дума,
Гэтак жа рукі мне трэба скласці,
Гэтак жа цьмяныя вочы накіраваць
У далёкі кут хаты,
Дзе сядзіць пад мігатлівым святлом,
За дрымотаю пары каралеўскай,
Па заснулага дружынай,
За бязмэтна прадзівам -
Каралеўна забытай краіны,
Хто называе сябе начной фіялкі.
