стаміўся я. смерць блізкая. Да парога
Паўзе і крадзецца, як звер,
І растварае патроху
Маю незамкнутай дзверы.
Яна мяне дагоніць ноччу,
Падасць мне абуджэнне знак,
І мне прадставіцца на свае вочы
Яе пабляклага призрáк.
Тады расстануся з гэтым светам,
А можа быць, вярнуся зноў, –
І ў новым целе з духам Сірым
Пайду бязмэтна трапятаць:
Зноў выпрабоўваць страты, –
І што злосна слёзы ліць
над усім, што дорага і свята,
І ўсім, што хочацца любіць…
Да чаго? Ніхто не дасць адказу.
Душэўны свет - багам кадзіць…
Але гэты свет душа паэта
Не можа больш выносіць!
29 лістапада 1899
