Мінулых дзён незгасальным ззяннем
душа, як раней, ўся азорана.
Але восень ранняя, задуменна грустна,
Абвеяла мяне сумным дыханнем.
блізкая разлука. ноч цёмная.
А ўсё гучыць удалечыні, як яны mladыe дзён:
Мае грахі ў тваіх святых малітвах,
Афелія, аб німфа, спамяні.
І поўніцца душа трывожна і дарма
Ўспаміны далейшага і выдатным.
28 мая 1900
