Памяць пра мяне жыцця соннай
Мяне цягне пад шаты алей,
Дзе ночы змрок пахучы
Трывожыць мілы салавей…
туды, дзе мы маліліся горача,
Дзе мілы профіль, шэрых вачэй
Зарніца, ўспыхваючы ярка,
Мне выдавала кожны раз…
туды, дзе мы, у года былыя,
Любілі песні напяваць
І гэтыя песні маладыя
Начным небе давяралі…
І нас тады ў змрок вабіла
затым, што дзесьці ў нябёсах
І на зямлі нямой жыло
Асалода ў зорках і колерах,
А кожнай ўспыхнула зарніцы
Маглі пра таямніцы казаць
І гэтыя таямніцы - небыліцы
самім падслухаць… і любіць!
8 мая 1899
С.-Пецярбург
