Як пакутліва думаць пра шчасьці мінуўшчыне,
незваротна, але яркім калісьці,
Што туманная вечнасць халодным крылом
забрала, забрала без вяртання.
Гэта шчасце абяцаў мне спешчаная Лель,
Гэта шчасце абяцала мне лета.
Аб, падманлівы голас! пявучая трэль!
Ты спяваеш і не просіш адказу!
Я любіў і люблю, не перастану любіць.
Я па-ранейшаму буду маліцца.
ты, выдатная, можаш паэта забыць
І сваёй прыгажосцю весяліцца.
А калі песні пальюцца удалечыні
клапатлівай, зманлівай клятвай,
успомню я, як крычалі тады журавы
Над восеньскай якая цямнее жнівом.
23 верасня 1898
З-Пецярбург
