У хваробы сэрца мыслю пра Цябе:
Ты блізка ад мяне праходзіш у снах,
Але я пакораны року і лёсу,
Не смеючы выказаць гарачыя маленьнях.
Аб, няўжо раніцу жыцця вясновай
Калі-небудзь ўзыдзе ў душы маёй?
Ці магу думаць я пра радасць нетутэйшай
Шчадротаў Тваіх і дабрыні Тваёй?
надзеі няма: вакол і вецер бурны,
І ноч, і грабяні хваляў, і дым нябесных хмар
разгоняць усе, і лад Твой блакітны
зацямніць, як усе, як яркі сонца прамень…
але, калі хмара з маланкай і громам
пройдзе, зачыніўшы Цябе ад позірку майго,
Усе буду я пакутаваць і думаць аб знаёмым,
Жаданым вобразе паўдня Твайго.
11 снежні 1898
С.-Пецярбург
