Імкненне сэрца надмерна,
Але на вяршынях - маякі.
Яны выпрабаваны і верныя,
І бясконца далёкія.
Там пільнуюць маё падзенне
Вясёлых анёлаў пары.
Там прамяністым сноў
У блакіту строгай блещешь Ты.
Заклікаў Ці я Цябе з праху,
Іль Ты Сама да мяне сышла,
але, нязведанага страху,
душа, спазнаўшы, замерла…
15 верасня 1902
