У кабаках, ў завулках, папрасіць прабачэння,
У электрычным сне наяве
Я шукаў бясконца прыгожых
І бяссмертная закаханых у пагалоскі.
Былі вуліцы п'яныя ад крыкаў.
Былі сонца ў зіхаценне вітрын.
Прыгажосць гэтых жаноцкіх лікаў!
Гэтыя гордыя погляды мужчын!
Гэта былі цары - ня вандроўцы!
Я запытаў у старога каля сцяны:
«Ты ўпрыгожыў іх тонкія пальцы
Жэмчугамі незлічоныя цэны?
Ты ім даў рознакаляровыя кажушкі?
Ты запаліў іх снапамі прамянёў?
Ты размаляваў пунсовыя губкі,
Сіняватыя дугі броваў?»
Але стары нічога не адказаў,
Адыходзячы за натоўпам марыць.
Я застаўся, таямніча светлы,
Гэтую музыку бляску упівалася…
А яны праходзілі ўсе міма,
Цьмяна кожная ў сэрцы тая,
каб навекі, ні з кім яскравай,
Адляцець у блакітныя краю.
І мільгала за параю пара…
Чакаў я Светлага Ангела да нас,
каб тут, у радасьць тратуара,
Ён адну прылучыў нябёсаў…
А уверсе - на ўступе небяспечным -
ціха, уцягнуўшы галаву ў плечы, карлік прыпаў,
І здаваўся нам сцягам чырвоным
Распластаную ў небе мова.
снежні 1904
