Прадцечы Вечнае ззянне,
нязгаснага агню.
але. Гіпій
Ружы ў блакіту. пара!
Вунь палымнее закат.
позна. Да заўтра развітаемся, сястра.
Будзь жа шчаслівы. да заўтра, аб, брат.
І разышліся. Уверсе
Ружы з блакітам зліліся.
глядзіць ён: у цёмнай лясной глыбіні
Цені нерухома і дзіўна спляліся.
Хтосьці паблізу праляцеў -
Лес захістаўся вакол,
ён крыкнуў, - і ён анямеў.
чуецца: - Добры дзень, іншы.
внемлет ён. - Ці ты, сястра?
І бачыць - запунсавеў вакол.
Здрыгануліся ціха лісты:
- Няма, ня сястра, а сябар.
І жаласны, жаласны спазнаў
Сілу блакітных руж.
Ён доўга ў лесе радаваўся,
І прывід у марах ўзрос.
назаўтра: - Добры дзень, сястра.
Ці быў ты шчаслівы, брат?
Ружы ў блакіту. пара!
Вунь палымнее закат.
І сёньня, быццам учора,
ўбачу, як ружы гараць.
1 жнівень 1901
Паляна ў прасалы
