старадаўнія ружы
нясу, адзінокі,
У снегу і ў маразы,
І шлях мой далёкі.
І той жа сцежкай,
Але з мячом на плячы,
Ідзе ён за мною
У імглістым плашчы.
Ідзе ён і ведае,
Што снег ўжо змяты,
Што там дагарае
Апошні закат,
Што няма мне зыходу
Усю ноч напралёт,
Што больш свабода
За мной не пойдзе.
і дзе, запознены,
Сыщу я начлег?
Толькі ружы на адталы
падаюць снег,
Толькі слёзы на пунсовы
падаюць снег.
тоскуя смяротна,
Дапамагчы не магу.
Ён ружы бязмэтна
Затопчет ў снезе.
4 лістапада 1908
