Бляклая ружа сумна дыхала,
Сонца барвовым захадам любуючыся,
рухалася сонца, - яна дрыжала,
У цёмным прадчуванні горача хвалюючыся.
Поцемкі хутка на зямлю спусціліся,
Змрок непраглядную ішоў следам за імі,
Дрыгатліва ружы лісты варушыліся,
Горача сочачы за ценямі начнымі.
ружа шаптала: «Аб, мілы, знойдзеш Ці
Цёмнаю ноччу любоў і сяброўку?
цемрай пакрыты, раптам прыйдзеш ці
Да цёмным, поўнага свежасці лузе?»
Ліліся няясныя сумныя гукі,
Ружы Ці стогны, ручая ці цурчанне?
Хто гэта ведае? выканана мукі,
Ружа увяла ў сваім чаканнем…
Раніца раскошна прачнулася над лугам,
Мілы зьявіўся на гарачыя гукі…
бедная, пяшчотная сэрцам сяброўка
Да неба распасцёрла калючыя рукі…
ціха сказала: «Просты», згасаючы…
Свіснуў у адказ салавей бязлітасны;
Куст самотны крылом кранаючы,
далей памчаўся, прыхільнікаў прагны…
....................................................
Бачыў потым я, як ён, захоплены
песьняй, шаптаўся з іншымі кветкамі:
Ружы пампавалі галоўкай схіленай,
З песьняй падступнай зліваючыся марамі…
чэрвень 1898
Шахматава
