Вярнулася ў поўнач. да раніцы
Падыходзіла да сініх вокнаў залы.
дзе была? - Пайшла і не сказала.
Няўжо мне пара?
Неспакойна я блукаю па зале…
У гэтых вокнах ёсць намёк.
Гэтыя дзверы мне ўсю ноч кідалі
рыпанні, цені, можа быць, папрок?..
Заўтра я пайду да сябе ў тую пару,
Як яна прыйдзе да мяне галасіць.
Апушчу ўсярэдзіне вузкую белую крывуліну штору,
Занавешены полагам ложак.
Лягу, нясмела, усміхаючыся мигу,
І адзін, спазнаўшы апошні хлеб,
Загляжусь ў таямнічую кнігу
зьдзесьніўшыхся лёсаў.
9 Кастрычніка 1903
