Усё жыццё чакала. стамілася чакаць.
І ўсміхнулася. І схілілася.
Валасоў распушчаныя пасму
На плечы цёмныя спусцілася.
Свет не вялікі і багаты -
І не глядзець бы позіркам чорным!
Бо толькі людзі кажуць,
Што трэба чакаць і быць пакорлівым…
А тут - нейкая жалейка
спявае надрыўна, шкада, тонка:
«Качай чужую калыска,
Ласкай немилого ребенка…»
Я таксама - тут. З маім лёсам,
над Leroy, гнеўнай, як сякера,
Такі прыніжаны і злы,
Гандлюе на кірмашы свету…
Я веру імгле тваіх валасоў
І твайму Пышнасць.
Мой Сіры дух - твой верны сабака,
Ля ног тваіх грукоча ланцугом…
І вось зноў, і вось зноў,
Сустракаючыся з гэтым цёмным позіркам,
Хачу па імі назваць,
Дыхаць і жыць з табою побач…
мара! Што жыццю сон глухі?
Атрута - услед іншай атруты…
Я здраджу табе, як ён,
не змяняючы, ня хітрасць…
пацешна жыць! пацешна ведаць,
Што пад месяцам нішто не нова!
Што мёртваму дадзена нараджаць
Бушуючае жыццём слова!
І нікому клопату няма,
Што людзям дам, што ты дала мне,
А людзі - на магільным камені
Draw нік: Паэт.
13 студзень 1908
