Яна чакала і білася ў сьмяротнай пакуце.
ужо маня, як кліч здалёку,
Туманны працягваліся рукі,
І да іх вабіла няправільная рука.
І раптам дыхнуў вясновы вецер сонны,
патушыў свечку, цішыня,
І голас важны, голас добразычлівай
заспяваў уверсе, як тонкая струна.
снежні 1902
