Ўстала ў ззянні. хрысціла дзяцей.
І дзеці ўбачылі радасны сон.
паклала, да паў Клон галавой,
Апошні зямны паклон.
Коля прачнуўся. радасна уздыхнуў,
Блакітным сну яшчэ рады наяве.
Пракаціўся і замер шкляны гул:
Звонкая дзверы бразнулі унізе.
прайшлі гадзіны. прыходзіў чалавек
З алавянай бляхай на цёплай шапцы.
Стукаў і чакаў каля дзвярэй чалавек.
Ніхто не адкрыў. Гулялі ў хованкі.
Былі вясёлыя марозныя Каляды.
Хавалі мамчын чырвоны хустку.
У хустцы сыходзіла яна па раніцах.
Сёння пакінула дома хустку:
Дзеці хавалі яго па кутах.
падкраліся змярканне. дзіцячыя цені
Заскакалі на сцяне пры святле ліхтароў.
Нехта ішоў па лесвіцы, лічачы прыступкі.
палічыў. І заплакаў. І пастукаў каля дзвярэй.
дзеці прыслухаліся. адкрыць дзверы.
Тоўстая суседка прынесла ім капусты.
сказала: «Кушанская». Ўстала на калені
І, кланяючыся, як мама, хрысціла дзяцей.
Матулі не балюча, ружовыя дзеткі.
Матуля сама на рэйкі легла.
добраму чалавеку, тоўстай суседцы,
дзякуй, дзякуй. Мама не магла…
матулі добра. мама памерла.
27 снежні 1903
