Я мінуў закат барвяны,
Шэрагі будынкаў абмінуў,
Ўступіў у падманы і туманы, –
Агнямі мне бліснуў вакзал…
Я здушаная цісканінай чалавечай,
Ледзь не адціснуты назад…
І вось - яе вочы і плечы,
І чорных пёраў вадаспад…
Праходзіць у гадзіну пэўны,
За ёй - карлік, цягнік перацягнуць…
І я гляджу ўслед, закаханы,
Як палонны раб - на ката…
Яна праходзіць - і ня зірне,
грэбаваннем спапяляў…
І толькі карлік не стоміцца
Глядзець з усмешкай на мяне.
лютага 1908
