8
кажа СЬМЕРЦЬ:
Калі здужала трывога,
І ён у роспачы ашалеў,
Ён развучыўся славіць Бога
І песні грэшныя заспяваў.
але, збянтэжанасць ахоплены,
ён прадбачыў, і смутны рой
былых бачанняў, вобраз дзіўны
Яго пераследваў парой.
Але ён змучыўся - і ранні
Жар юнацтве прастыў - і вось
Марнасць святых успамінаў
Перад ім павольна ўстае.
Ён больш ні ў што не верыць,
Сябе толькі хоча падмануць,
А сам - да маёй блажэннай дзверы
Адшуквае млява шлях.
З яго даволі славіць Бога -
Ужо ён - ня голас, толькі - стогн.
Я адчыню. няхай крыху
Яшчэ помучается ён.
10 снежні 1915
