Прыцісніся да мяне мацней і бліжэй,
Ня жыў я - блукаў сярод чужых…
Аб, сон мой! Я новае бачу
У трызненні пацалункаў тваіх!
У пагоня тваім жарсьці
Туга небывалай вясны
Гарыць мне прамянём аддаленым
І цягнецца песняй зурна.
На дымна-ліловыя горы
Прынёс я на прамень і на гук
Стомленыя вусны і погляды
І канчукі пераламаных рук.
І ў горным заходняе пажары,
У разліву пасінелыя крыў,
З табой, з марай аб Тамары,
Я, горны, навекі без сіл…
І сніцца - у далёкім ауле,
У схілу несмяротнай горы,
Тужліва да нас у неба плюхнулі
Непатрэбныя зморшчыны чадры…
Там сцелецца ў скоках і плача,
Пыл віецца і стогне зурна…
Хай скача жаніх - ня не дабегла!
Чачэнская куля верная.
19 красавік 1910
