усе, што хвілінны, усе, што тленна,
Пахавала ты ў стагоддзях.
ты, як немаўля, спіш, роўны,
У соннай вечнасьці ў руках.
Рабы скрозь рымскія вароты
Ужо не ўвозяць мазаік.
І дагарае пазалота
У сценах прахалодных базілік.
Ад павольных цалаваньнем вільгаці
Далікатней грубы звод магільняў,
Дзе зелянеюць саркафагі
Святых манахаў і царыц.
Маўклівыя грабавыя залы,
Цяністы і холад іх парог,
Каб чорны позірк блажэннай Галы,
прачнуўшыся, каменя не прожег.
Ваеннай лаянцы і крыўды
Забыты і сцёрты крывавы след,
Каб ўваскрослы голас Плакиды
Не сьпяваў запалу што працякла гадоў.
Далёка адступіла мора,
І ружы ачапілі вал,
Каб спячы ў магіле Тэадарых
Аб буры жыцці не марыў.
А вінаградныя пустыні,
Дома і людзі - усе труны.
Толькі медзь ўрачыстай латыні
Спявае на плітах, як труба.
Толькі ў пільным і ціхім позірку
Ravennskih Дзяўчаты, парой,
Смутак аб незваротна мора
Праходзіць нясмелай ваўчкамі.
Толькі па начах, схілячыся да далінам,
Ведучы стагоддзям будучыняй кошт,
Цень Дантэ з профілем арліным
Аб Новага Жыцця мне спявае.
Травень - чэрвень 1909
