ты, як водгук забытага гімна
У маёй чорнай і дзікай лёсе.
Аб, Кармэн, мне сумна і дзівосна,
Што прысніўся мне сон пра цябе.
вясновы трапятанне, і трапятанне, і шолах,
Беспрасыпным дзікія сны,
І твая здзічэлы хараство -
як гітара, як бубен вясны!
І, ісці ў думках і марах,
Як царыца благаслаўлёных часоў,
З галавой, патанулай у ружах,
Пагружаная ў казачны сон.
спіш, змяёю склубясь пераборлівай,
Спіш ў дурмане і бачыш у сне
Даль марскую і бераг шчаслівы,
І мару, недаступную мне.
Бачыш дзень беззакатному і пякучы
І любімы, родны свой край,
сіні, сіні, пявучы, пявучы,
Нерухома-блажэнны, як рай.
У тым раі цішыня бяз духу,
Толькі ў куще сплеценых галін
Дзівосны голас твой, нізкі і дзіўны,
Славіць буру цыганскіх запалу.
28 сакавік 1914
